"... ξέρω πως οι άνθρωποι που αγαπώ δείχνουν χοντροκομμένοι, άξεστοι και πολλές φορές καταφεύγουν σε καραγκιοζίστικα φερσίματα για να κρύψουν, από σεμνότητα, τα αισθήματά τους. Μα είναι με τέτοιους ανθρώπους που μ' αρέσει πιο πολύ να δουλεύω και να ζω. Γιατί αυτοί, κάποια στιγμή, ξέσκισαν το πουκάμισό τους και μ' αφήσανε να δω την καρδιά τους. Και τότε είδα πώς πάνω στην καρδιά τους είχαν γραμμένα με διαμαντένια γράμματα αυτό που ψάχνουν και στοχάζουνται οι φιλόσοφοι. Μ' αρέσουν οι τόποι που συγκεντρώνουν πολλούς ανθρώπους, εκεί όπου σφυρηλατιέτ' η γλώσσα μας, εκεί όπου γεννιούνται καινούριες λέξεις, εκεί όπου αποχτάνε νόημα οι καινούριες εκφράσεις, εκεί όπου ρωτάν' οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο ποιος είναι ή ποιος θα 'θελε να 'ναι. Κι όποιος γνωρίζει τους ανθρώπους, αυτός ξέρει πώς δεν είν' απλό, γιατί ο λόγος είναι σκέψη, σκέψη που ξεχύνεται απ' το στόμα και σκοπεύει στην κατανόηση και στη σιωπή...".

Ένα μυθιστόρημα από τον Τσέχο συγγραφέα του "Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν" και του "Μαθήματα χορού για ηλικιωμένους". Ο Χράμπαλ δημιουργεί αντιήρωες που ζουν και κινούνται μέσα σ΄ έναν παράλογο κόσμο: με χιούμορ και με τη μόνιμη αίσθηση της γελοιότητας περιγράφει μια μυθική πόλη σαν να την αναποδογυρίζει. Η Πράγα του Χράμπαλ μοιάζει το αρνητικό της Πράγας του Κάφκα.

Σώτη Τριανταφύλλου