Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνικής αποτελεί ως γνωστόν ένα από τα κεντρικά γνωρίσματα του νεώτερου δυτικού πολιτισμού. Η ιστορικά πρωτοφανής αυτή εξέλιξη μας αναγκάζει να σκεφτούμε εξ αρχής πάνω στη φύση του ανθρώπου ως δημιουργού εργαλείων και πάνω στη σχέση της ανθρώπινης φύσης με τη φύση που την περιβάλλει. Απ' αυτή τη διπλή σκοπιά διαπραγματεύεται ο Moscovici το πρόβλημα του συναρπαστικού βιβλίου του. Ανατρέχει χρονικά πολύ πιο πίσω από τη νεώτερη Ευρώπη για να φωτίσει γενετικά τα γνωρίσματα και τις απαρχές της τεχνικής δημιουργίας. Ανασυγκροτείται έτσι μια διαδικασία, μέσα στην οποία άνθρωπος και φύση μεταβάλλονται παράλληλα, και χάνει τη σημασία της η αντιπαράθεση ιστορικού ανθρώπου και ανιστορικής φύσης: ο άνθρωπος δημιουργεί τη δική του ιστορία, συνάμα όμως, με την επέμβασή του, γράφει και την ιστορία της φύσης, δίνει στη φύση ιστορική διάσταση. Η διαδικασία τούτη επιταχύνεται από τον 16ο αι. και το βιβλίο περιγράφει την επιτάχυνση σε πολλαπλά επίπεδα, δείχνοντας συνάμα τους εσωτερικούς τους δεσμούς: ο τεχνίτης και ο μηχανικός, ο φιλόσοφος και ο φυσικός επιστήμονας συμβάλλουν, καθένας με τον τρόπο του, στη διαμόρφωση μιας νέας, της μηχανικής κοσμοεικόνας, η οποία έχει ήδη ολοκληρωθεί, όταν αρχίζει η βιομηχανική επανάσταση, ακολουθούμενη με τη σειρά της από τη νέα επιστημονική επανάσταση του 19ου αι. Η κατάσταση όπου βρισκόμαστε στα τέλη του 20ού αι. εξετάζεται με αφετηρία τα προβλήματα της ανθρωπιστικής παιδείας, της πολιτικής τεχνολογίας και της οικολογίας.