Η καταβύθιση στην παιδική ηλικία απαιτεί κι εκείνη τη διάθλαση στο βλέμμα που μετατρέπει το θέαμα του περίγυρου σ' αυτό που ήταν κάποτε: ένα σύμπαν συνεχών ανακαλύψεων. Ένας κόσμος φαιδρών και επίφοβων κωδίκων, μια ροή από εικόνες που νοηματοδούνται από την προσποίηση, την πόζα και τα κοινωνικά προσχήματα.
Η Μαρία Κονδύλη επιχειρεί λοξά αυτή τη βουτιά. Η καταβύθισή της έχει μαεστρία και πειστική επιτήδευση, ξενακερδισμένη αφέλεια και κοριτσίστικη χάρη. Ύστερα από σκληρή επεξεργασία κατορθώνει να κρατήσει τις σωστές θερμοκρασίες μην χάνοντας λέξη. Ξανασυνθέτει ελλειπτικά και μέσα από την όραση ενός κοριτσιού τον αστραφτερό και οδυνηρό κόσμο των ενηλίκων, όχι μόνο όπως ήταν τότε (1963-64), αλλά όπως είναι τώρα και θα είναι πάντα, παρά τις διαφορές κάθε εποχής.
Πρόκειται για κείμενο απολαυστικό και χαρίεν, φονικότατο μέσα στην άσπιλη, νηπιώδη του αφέλεια, σχεδόν τρομακτικό πίσω από τα αθώα του κοριτσίστικα ενδύματα.
Γιώργος Σκαμπαρδώνης