"Αλήθεια πώς περνάς;", θα μπορούσες να τη ρωτήσεις, αλλά εκείνη, μαθημένη στη σιωπή που περιθάλπει θορύβους και θρέφει την ελευθερία, θα πάρει μια λευκή κόλλα χαρτί και, αντί να σου απαντήσει, θα γράψει και θα είναι σαν να σου γράφει: "Βούτηξα σε νερά που λαχταρούσα, έμεινα ασυμβίβαστη, κράτησα ένα φιλί στα χείλη". Και θα επιμείνει πως δεν κυνήγησε την επιτυχία, γιατί απολάμβανε την ευτυχία...

Και στις λέξεις της, στις φορτισμένες έμμηνες ρήσεις της, θα βρεις τις σκέψεις και τη ζωή μιας κοινής γυναίκας. Το "η έμμηνος ρήση μου" δεν είναι παρά σελίδες ημερολογιακής γραφής, αποκαλυπτικής, αλλού τρυφερής, αλλού σκληρής, ερωτικής και κυρίως αληθινής. Απευθύνεται σε γυναίκες που θα βρουν σε αυτό τα δικά τους "γιατί", αλλά και σε άνδρες που μπορούν να ανακαλύψουν μια άγνωστη θηλυκή πλευρά. Η γλώσσα του βιβλίου ιδιαίτερη, παίζει με τα νοήματα, σαν τις μικρές φλόγες ενός τζακιού που χοροπηδούν μπροστά στα μάτια σου, προσθέτοντας μαγεία σ' ένα ποτήρι βότκα με πάγο και στο άγγιγμα ενός άνδρα.

Η ηρωίδα της Μαρίας Μαλαμίδου δοκιμάζει και δοκιμάζεται, δεν της είναι αδιάφορη καμιά ηδονή, γιατί χρειάζεται τη φούρια στην ψυχή, καθώς η ζωή τρέχει τον δρόμο της.

Τα λόγια της μοιάζουν με τολμηρά κλικ φωτογραφικού φακού: "Ακινητοποιούν" τις σχέσεις αλλά δεν τις παγώνουν: τις δίνουν ζωή και διάρκεια, που για τη συγγραφέα έχουν άλλο νόημα.

Μέσα από αυτά περνούν κινηματογραφικά οι έρωτες-σύντροφοι, η φίλη-ευλογία, και τα παιδιά-μόνιμη αγωνία και αγκαλιά.