"Μόλις έχετε πάρει στα χέρια σας αυτό το μικροσκοπικό μυθιστόρημα. Μια ώρα τρένο, δυο-τρεις διαδρομές με το μετρό κι αυτό ήταν. Το κλείνετε. Και τότε αναλογίζεστε την τεράστια απόσταση που σας έκανε να διανύσετε. Ούτε που το καταλάβατε. Ο Ιγκόρ, φωτογράφος, πρέπει να φύγει από το Ντουαρνενέ και να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι, όπου μια καταιγίδα του έχει σπάσει τα παράθυρα. Η στρωτή γραφή της Σελιά Ουντάρ μας ταξιδεύει από το παρόν στο παρελθόν. Πρέπει να 'ναι κανείς μάγος για να μπορεί να παίζει έτσι με την πορώδη υφή του χώρου και του χρόνου, υποδηλώνοντας μόνο, με θραύσματα. Νομίζαμε πως θα μπαρκάραμε σ' ένα προσωπικό βιβλίο και να 'μαστε θεατές σε μια ταινία δρόμου, που διαδραματίζεται μάλιστα μέσα στην έρημο. Ο έρωτας θα αλλάξει τις κλίμακες της ευαισθησίας, αποκαλύπτοντας τα θαύματα του κόσμου (το ημερολόγιο του Μάρκο Πόλο) με ένα άλλο θαύμα εκπληκτικών οραμάτων."

(Ouest-France, 18.9.2007)

"Η Σελιά Ουντάρ μπορεί και συλλαμβάνει αυτό που μας διαφεύγει από την πορεία του κόσμου, σ' ένα πρώτο μυθιστόρημα μυστηριώδους ομορφιάς.
Από παρατήρηση σε παρατήρηση, μέσα στην προφανή ασυνέχεια μιας ηθελημένα αποσπασματικής γραφής, η Σελιά Ουντάρ καταφέρνει να δώσει την εντύπωση ενός κόσμου όπου το απειροελάχιστο επικοινωνεί με την απεραντοσύνη των ουρανών και των τοπίων, όπου τα έμβια όντα συνάπτουν ιδιαίτερες σχέσεις με τα ανόργανα στοιχεία. Και όταν ο Ιγκόρ εξαφανίζεται δεν υπάρχει διακοπή, μόλις ένα κενό: ο κόσμος εξακολουθεί διακριτικά τον κύκλο των θαυμάτων του, αφήνοντάς μας τόσο έκθαμβους μπροστά του όσο και μπροστά σε μια φωτογραφία του 'Εντουαρντ Ουέστον.
Η αναμφίβολη και μυστηριώδης ομορφιά του μυθιστορήματος οφείλεται σ' αυτό το παράδοξο: οι λέξεις του ξέρουν πως να συναντούν τη σιωπή ενός βλέμματος, και το τέχνασμα της σύνθεσης ξεχνιέται μπροστά στη προφάνεια των απλούστερων αποκαλύψεων."

("Les Inrockuptibles", 21.8.2007)