Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, οι ποιητές παρακολουθούν αποσβολωμένοι όσα τραγικά και παράδοξα συμβαίνουν γύρω τους -και μέσα τους. Μέσα σ' έναν κόσμο βίας, αδιαφορίας, πλεονεξίας και αρπακτικότητας, η φωνή τους πνίγεται στο λαρύγγι τους και, πνιγμένη, αρθρώνει στίχους σκληρούς, μελαγχολικούς, ερωτικούς, σουρεαλιστικούς, πολιτικούς, μεταφυσικούς, ειρωνικούς, σαρκαστικούς και προφητικούς. Με μύθους, μεταφορές και συμβολισμούς, οι ποιητές σήμερα, όπως έκαναν πάντα άλλωστε, μιλούν για έναν αλλόκοτο κόσμο σε μιαν αμφίδρομη σχέση όπου ο ένας εμπεριέχει τον άλλον -ο κόσμος τους ποιητές και οι ποιητές τον κόσμο.

Ο ανά χείρας τόμος, δεύτερος στη σειρά, είναι μια χαρτογράφηση του τι κατόρθωσε ένας μεγάλος αριθμός ποιητών τη χρονιά που πέρασε. Είναι πλουσιότερος κατά είκοσι πέντε ποιητές σε σχέση με τα "Ποιήματα του 2006". Και είναι ένας χάρτης που καλύπτει μέρος της ποιητικής παραγωγής του 2007 -εκείνης τουλάχιστον της παραγωγής την οποία θεώρησαν άξια επισήμανσης οι δύο επιμελητές Γιάννης Ευσταθιάδης και Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, οι οποίοι, ας σημειωθεί, ήταν φύσει αδύνατον να ανατρέξουν σε όλες τις ποιητικές συλλογές ή σε όλα τα λογοτεχνικά περιοδικά της χρονιάς, κάτι για το οποίο δεν ευθύνονται οι ίδιοι. Πάντως, υπολογίζεται ότι για να φτάσουν στο αποτέλεσμα αυτό, διάβασαν τουλάχιστον 7.000 ποιήματα.

Κοντά στους σπουδαίους μας ποιητές υπάρχουν και νέοι και άγνωστοι. Και αυτή είναι η δημοκρατία -και το μεγαλείο- της ποίησης: σε μιαν ανθολογία ποιημάτων και όχι ποιητών, σημασία έχουν τα ποιήματα που κεντρίζουν και όχι τα ονόματα ή οι εκδοτικοί οίκοι.

Ξεχωριστή μνεία θα ήθελα να κάνω στη στήλη "Ποιήματα που τώρα γράφονται" της "Κυριακάτικης Αυγής" που επιμελείται ο Κώστας Βούλγαρης. Εκεί ανακαλύπτουμε πολλά και πολύ καλά ποιήματα. Ας βάλει στο νου το ο καθένας τι θα γινόταν αν έστω μία μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα έκανε κάτι παρόμοιο...

Η συλλογή αυτή, τα "Ποιήματα του 2007", μας υπενθυμίζει ότι η ποίηση είναι ένα από τα τελευταία εναπομείναντα οχυρά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι ποιητές, μέσω των στίχων τους βρίσκουν τον τρόπο να μαντεύουν, να λοιδορούν, να ειρωνεύονται, να σαρκάζουν, ν' ανησυχούν, να πειραματίζονται, να επισημαίνουν, να ενθουσιάζονται από τα μικρά και τ΄ ασήμαντα και να ελαχιστοποιούν τα υπερβολικά και τα σοβαροφανή, διατρέχοντας τον κίνδυνο, σαν άλλες Πηνελόπες, να έρχεται τη νύχτα η πραγματικότητα να τους γκρεμίσει ότι έχτισαν τη μέρα. [...]

(από τον πρόλογο του Ντίνου Σιώτη)