[Το πρώτο ποίημα του βιβλίου:

Πληγές γιομάτη, ξέσκλιδη, γυρίζω
απ' των ανθρώπων τον αχό και γέρνω
στην πόρτα της σπηλιάς μου κι αργοκλαίω.

Φτωχός μαντύς η ταπεινότητά μου είναι!

Κανείς δε μ' είδε ουρανική να πλέκω,
σα λιόγεννη ψυχή, τα ονειρεμένα
κι αστρόφωτα τραγούδια μου στην άκρη
της αργυρολιμνιάς.
Κανείς δε μ' είδε,
σα σκιά αλαφριά, μακριάθε ν' ακλουθάω
το βήμα του Θεού, στ' αποσπερνό του
περιδιάβασμα, σα βγαίνει ν' ανασάνει
της γης την ομορφιά και των ανθρώπων!

(από τη συλλογή "Ερημικά", 1951) ]