Χριστιανός με φλογερή πίστη και βαθιά ευλάβεια, αλλά και της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας μελετητής και γνώστης ήταν ο Βυζαντινός λόγιος που σκέφτηκε να συνθέσει ένα δράμα για τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού, χρησιμοποιώντας σε κάθε σχεδόν βήμα φράσεις και στίχους από ορισμένες τραγωδίες του Ευριπίδη κυρίως, αλλά και από τραγωδίες άλλων ποιητών καμιά φορά, ή και από άλλα κείμενα. Έκανε έτσι ένα έργο ανάλογο με το έργο ενός οικοδόμου που, για να χτίσει μια χριστιανική εκκλησία, θα χρησιμοποιούσε σχεδόν αποκλειστικά μέλη αρχαίων ελληνικών κτισμάτων. Μόνο που η εργασία του ποιητή-συναρμολογητή παρουσίαζε πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες, γιατί τα αρχαία χωρία, εκφράσεις άλλου κόσμου προορισμένες αρχικά για άλλους σκοπούς, έπρεπε να γεμίσουν με νέο νόημα και να πάρουν καινούρια διαμόρφωση. Ο Βυζαντινός λόγιος που καταπιάστηκε με αυτό το εγχείρημα μπορεί να μην έχει έμπνευση και έντονη ποιητική προσωπικότητα, δείχνει όμως αξιόλογη ελληνομάθεια και αξιοθαύμαστη υπομονή.