[...] Πάνε 30, περίπου, χρόνια από τότε που η ταπεινότητά μου ερευνά κι ανιχνεύει τις ερημιές και τα κατάμερα του Πηλίου, αναζητώντας τ' αχνάρια από τούτα τα οικτρά αποδεκατισμένα μνημειακά απομεινάρια, για τα οποία ισχνός, έστω, ακούγεται ακόμα ο λόγος των τοπικών μας παραδόσεων. Τραχύ κι εξαιρετικά επίπονο τούτο το εγχείρημα. Η προσπέλαση στους χώρους όπου έχουν και κρύβουν τις μονιές τους τούτοι οι ερειπιώνες είναι κάτι περισσότερο από δύσκολη. Στους αιώνες που μεσολάβησαν απ' τον καιρό που όλα τούτα τα χαλάσματα τερμάτισαν, σαν συγκροτημένα οχυρά, το λειτουργικό τους ρόλο κι εγκαταλείφτηκαν απ' το ανθρωποθέμι που τα εμψύχωνε με την ανάσα του, η πηλιορείτικη άγρια χλωρίδα έπλεξε πυκνό τον ιστό της γύρω και πάνω απ' αυτά. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)