Πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή μου, όπου κι αν πάω -έστω και νοερά- η Γαλλία με πληγώνει! Μερικοί, μετά απ' αυτή την ομολογία μου, θα με κατηγορήσουν για ανθελληνική στάση -έπρεπε να συνταχθώ κι εγώ στην ποιητική γραμμή του Σεφέρη- κάποιοι άλλοι, που θα τους διαβάσουν, θα επικροτήσουν την άποψή τους. Οι πρώτοι ανήκουν στο θαυμαστό κόσμο των λαοπλάνων, οι δεύτεροι των μακαρίων. Το αμφισβητείτε; Δεν θίγουν τη νοημοσύνη σας και δεν σας προσβάλλουν προσωπικά, όταν εγκατεστημένοι μόνιμα στο Παρίσι επιφανείς Έλληνες -πέρα από τους δικούς μου φίλους - δηλώνουν "Δεν ξέχασα ούτε στιγμή την Ελλάδα στα 30 χρόνια που λείπω, το πολιτικό της αδιέξοδο με γεμίζει αγωνία κι απόγνωση, συλλογίζομαι τα βάσανα του λαού μας και χάνω τον ύπνο μου". Και στην ερώτηση του απεσταλμένου της αθηναϊκής εφημερίδας "και πότε σχεδιάζετε να επιστρέψετε στην πατρίδα;" απαντούν με σπαραγμό: "Μόλις εξαντληθούν τα αποθέματα της νοσταλγίας μου, μόλις τελειώσει η πνευματική μου οδύσσεια στην εξορία, δηλαδή μόλις γράψω τον έκτο τόμο του μικρομεσαίου δυτικού, είναι η εποποιία των φιλελλήνων, από τον Μπάυρον ως τον Μπους". "Πολιτικό, δηλαδή, κι αυτό το έργο σας;" Φυσικά, όλα είναι πολιτική. Και το Beaujolais που πίνουμε αυτή τη στιγμή μια πολιτική πράξη είναι. Αναπληρώνει το Demestica που στερούμαι εδώ και 30 χρόνια. A votre sante! Bon voyage! Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! A tres bienton, mon ami, στο Ηρώδειο ή κάπου εκεί κοντά στα μπακαλιαράκια!