"Πετάω τα ρουχαλάκια και χώνουμε στα σεντόνια. Η Μαίρη φλεγόμενη βάτος. Απάνου στα ντουζένια -τα προκαταρκτικά- με λέγει: -Ρε Γιωργάκη. Αυτό το φως από πάνου μας σχέτη ανάκρισις. Δεν έχεις τίποτα πιο ατμοσφαιρικόν; Σηκώνουμαι, σηκωμένος. Σβήνω φως ταβάνι. Ανάβω του μπάνιου. Μπαίνω σεντονάκια. Ρουφάω τα μάτια της. -Αχ, ρε μικρούλη μου. Κι αυτό το φως π' άναψες σχέτη ψύχρα. Σβήνω μπάνιο, ανάφτω κουζίνας, πέφτω σεντονάκια, αγκαλιάζω Μαίρη, διαγουμίζω βυζάκια. -Αυτό το φως της κουζίνας μοιάζει σαν κελί φυλακής. Συγγνώμη, φιλαράκι μου. Σβήνω φως κουζίνας. Ανάβω το όξω. Προς ακάλυπτο χώρο. -Ετούτο είναι καλό, Μαιρούλα. Ιδωμένο από τες γρίλιες, με τες φωτοσκιάσεις, ομοιάζει το όλον ως Γιαπωνέζικη Παγόδα. Κι ορμάω στα μεριά της, δυο σπιθαμές από τον Ιορδάνη...
Με γνήσια ρεμπέτικη φωνή που σμιλεύεται απ' όλα τα κοιτάσματα της ομιλούμενης ελληνικής, από το Εθνικό Θέατρο έως τη Βαρβάκειο Αγορά, από την Όπερα έως το λαϊκό πάλκο, στις αστραφτερές ιστορίες του Χριστοφιλάκη βιογραφείται η Ελλάδα της τελευταίας πεντηκονταετίας. Ο Χριστοφιλάκης διασώζει με το ιδιόμορφο, προφορικό του ιδίωμα, τα στοιχεία εκείνα που έδιναν στη ζωή το νόημά της - ακόμα και μέσα στον Εμφύλιο ή τη δικτατορία. Ένας γνήσιος καημός διατρέχει όλο το βιβλίο, ένα μεράκι για τη θεατρική τέχνη και τους γνήσιους ρεμπέτες, μια απίστευτη ζωντάνια -ακόμα κι όταν περιγράφεται ο θάνατος...