Tο βιβλίο πραγματεύεται το θέμα της πρόσληψης και της αντιμετώπισης των βυζαντινών μνημείων στην πρώτη εκατονταετηρίδα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Εξετάζει αντιπροσωπευτικές επεμβάσεις αποκατάστασης βυζαντινών μνημείων στην Ελλάδα και αναλύει κριτικά τις θεωρητικές αναστηλωτικές αρχές και τις πρακτικές που υιοθετήθηκαν.

Καταγράφει την εξελικτική πορεία των ενεργειών, τόσο του νεοελληνικού κράτους όσο και μη κρατικών φορέων, για τη διάσωση της βυζαντινής κληρονομιάς και διερευνά το ιδεολογικό και πολιτισμικό τους πλαίσιο, συσχετίζοντάς το με την ευρωπαϊκή σκέψη. Αναδεικνύει τον τρόπο επίδρασης της αναβάθμισης του Βυζαντίου στην Ελλάδα στις δράσεις προστασίας, διάσωσης και αποκατάστασης των βυζαντινών εκκλησιαστικών μνημείων. Η μελέτη στηρίζεται σε πλούσιο αρχειακό υλικό, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά και αποτελεί ουσιαστική συμβολή τόσο στην έρευνα της ιστορίας της πολιτιστικής μας κληρονομιάς όσο και των ευρωπαϊκών αναστηλώσεων.