Η λεγόμενη Cambridge Controversy των δυο Cambridges σχετικά με το κεφάλαιο, αποτέλεσε την τελευταία μεγάλη συζήτηση στο πεδίο της οικονομικής θεωρίας μετά την εν τοις πράγμασι διεξαχθείσα συζήτηση μεταξύ Keynes και κεϋνσιανών αφ’ ενός και Νεοκλασικών αφ’ ετέρου πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η μελέτη του καθηγητή Γιώργου Σταμάτη παρουσιάζει αυτή τη διαμάχη και απαντά με στοιχεία και επιστημονική μέθοδο στη θεωρία της οριακής παραγωγικότητας των συντελεστών παραγωγής ως θεωρία της λειτουργιακής κατανομής του εισοδήματος, επιχειρώντας μια κριτική τόσο της νεοκλασικής, όσο και της νεορικαρδιανής οικονομικής θεωρίας.

Για τους κλασικούς οικονομολόγους, τον Adam Smith και τον David Ricardo, ήταν αυτονόητο ότι το καθαρό κοινωνικό προϊόν μιας χώρας σε μια ορισμένη περίοδο είναι προϊόν της εργασίας που ξοδεύτηκε για την παραγωγή του. Το ίδιο βέβαια και για τον Marx. Ακόμη κι ένας πολιτικά εξαιρετικά συντηρητικός οικονομολόγος όπως ο Keynes, παραδέχεται ότι το παραγόμενο προϊόν είναι προϊόν της εργασίας και ότι το κεφάλαιο, δηλ. οι ιδιοκτήτες του, οι καπιταλιστές, ιδιοποιούνται ένα μέρος από αυτό.

Το κυρίαρχο ρεύμα της αστικής οικονομικής επιστήμης, η λεγόμενη νεοκλασική ή μαρζιναλιστική σχολή, ισχυρίζεται αντιθέτως ότι, το καθαρό προϊόν κάθε περιόδου είναι προϊόν των λεγόμενων συντελεστών παραγωγής, του κεφαλαίου και της εργασίας, και ότι, το κεφάλαιο παράγει τα κέρδη και η εργασία τους μισθούς.

Στο βιβλίο του ο Γ. Σταμάτης αναδεικνύει τη λαθεμένη αυτή θεώρηση, ακώντας κριτική στις θεωρίες αυτές μέσα από μαθηματική και οικονομική-θεωρητική προσέγγιση του ζητήματος.