Με τούτο το βιβλίο κλείνει ο κύκλος ανθολόγησης όχι μόνον της ισπανικής, μα και της ισπανόφωνης ποίησης γενικότερα, που, απ' τον ίδιο ανθολόγο-μεταφραστή και τον ίδιο εκδοτικό οίκο, άνοιξε το 1983 με την "Ανθολογία ισπανικής ποίησης", και διευρύνθηκε το 1987 με την "Ποίηση ισπανόφωνης Αμερικής".
Αυτό που επιτρέπει να μιλάμε για διεύρυνση της ποιητικής δημιουργίας, από μια μόνο χώρα σε είκοσι σχεδόν, και μάλιστα τέτοιας συνολικής έκτασης πάνω στην αμερικάνικη ήπειρο, δεν είναι τόσο η κοινή γλώσσα όσο η μεγαλύτερη επιρροή που άσκησε στις χώρες αυτές -ακόμα και σ' εκείνες που διέθεταν έντονη πολιτισμική παράδοση, όπως π.χ. το Μεξικό -η ισπανική κουλτούρα, μεταφερμένη απ' τα εκατομμύρια των πάμπτωχων ισπανών αποίκων, που, επί σειρά αιώνων, μετά την εδραίωση της ισπανικής κυριαρχίας, εγκαταστάθηκαν εκεί για να βρουν στον ήλιο μοίρα.
Επίσης, αυτό που επιτρέπει να μιλάμε για κλείσιμο του κύκλου είναι η αναστροφή της πολιτισμικής επιρροής που σημειώνεται για πρώτη φορά στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν το ισπανο-αμερικάνικο λογοτεχνικό κίνημα του Μοντερνισμού (Modernismo) διαδίδεται και επηρεάζει βαθιά μεγάλους ποιητές, όπως είναι ο Αντόνιο Ματσάδο κι ο Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, στην ίδια την Ισπανία. Σύμπτωμα της ίδιας αναστροφής είναι κι η επιρροή που ασκούν σήμερα, στους νέους ισπανούς ομότεχνούς τους, ξακουστοί ισπαναμερικάνοι ποιητές, όπως ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες κι ο Οκτάβιο Πας.