Ο Τίτο κατέχει αναμφίβολα περίοπτη θέση στο πάνθεον των ηγετών του 20ού αιώνα. Αναδείχθηκε μέσα από τη φωτιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ως αρχηγός του κομμουνιστικού ανταρτικού κινήματος κατά των Γερμανών κατακτητών και οδήγησε τη Γιουγκοσλαβία στον δικό της "σοσιαλιστικό δρόμο" ισορροπώντας έντεχνα μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Δύσης. Το σημαντικότερο επίτευγμά του ήταν το ότι κατόρθωσε με το κύρος, την οξυδέρκεια αλλά και την απειλή των όπλων, να διατηρήσει την ενότητα του κράτους, παρά τις έντονες εθνικές, θρησκευτικές και πολιτικές διαφορές των λαών που το αποτελούσαν.

Τελικά, όμως, όλα όσα είχε οραματιστεί ο "τελευταίος γνήσιος Γιουγκοσλάβος ηγέτης", δεν ήταν παρά μια ουτοπία. Ο "γιουγκοσλαβικός σοσιαλισμός" αποδείχθηκε χιμαιρικός και η χώρα διαλύθηκε μέσα σε ένα απίστευτο όργιο αίματος και βίας. Όσον αφορά την Ελλάδα, ο Τίτο της κληροδότησε ένα σημαντικό πρόβλημα: το ψευδομακεδονικό έθνος, οι βλέψεις και η στάση του οποίου απέναντί μας θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια.