Στην παρούσα μελέτη αναδεικνύονται και εξετάζονται οι αναφορές του Ρωμαίου ποιητή Quintus Horatius Flaccus στο θέμα της ποιητικής έμπνευσης και σε ζητήματα λογοτεχνικής θεωρίας που σχετίζονται με την προέλευση του ποιητικού λόγου στπ σύγχρονη του Οράτιου ποιητική παραγωγή. Παράλληλα, διαπιστώνεται ότι τα επίκαιρα ζητήματα ποιητικής δεν ικανοποιούσαν τις αναζητήσεις του Οράτιου για τα κίνητρα της ποιητικής του δημιουργίας. Έννοιες, όπως ingenium, ars, natura, Musa ή ενθουσιασμός, άφηναν για τον ποιητή και κριτικό της λογοτεχνίας Οράτιο ένα ανεκπλήρωτο κενό, όταν ο ίδιος αναμετρούσε τις ποιητικές δυνάμεις του. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι αυτή η στάση του διατρέχει τη θεματική όλων των ποιητικών συλλογών που δημοσίευσε και δεν περιορίζεται από ειδολογικές συμβάσεις. Αυτή η διαπίστωση οδηγεί στη σύνδεση των δύο από τις πιο θεμελιώδεις αρχές ποιητικής θεωρίας, της προέλευσης και της ενότητας του ποιητικού λόγου, σύνδεση η οποία πιστεύουμε ότι αξιώνει ερευνητική πρωτοτυπία. Στο πλαίσιο αυτό οι παραδοσιακοί δείκτες της ποιητικής έμπνευσης (θεότητα ή ποιητικό εγώ), όπου εμφανίζονται, συμπληρώνονται ή αντικαθίστανται από έννοιες που αναδεικνύουν ζητήματα της ηθικής κοσμοθεωρίας (pudor, consilium, sensus, mens, animus, virtus) και προέρχονται από τα κυρίαρχα συστήματα φιλοσοφικής ηθικής της εποχής. Η ερμηνεία αυτή εντόπισε νέους όρους ποιητικής και ανέδειξε τη συστηματική εφαρμογή της στωικής, κι όχι μόνο, θεωρίας της πρόσληψης της λογοτεχνίας.