Ζούμε σε μια ιστορική περίοδο που αποτελεί ριζικά νέα πρόκληση για το ανθρώπινο είδος. Για πρώτη φορά βρίσκεται αντιμέτωπο με τα όρια της βιόσφαιρας και βάζει σε κίνδυνο το μέλλον του. Πρέπει λοιπόν να βρούμε όλοι μαζί τα μέσα ώστε να προσανατολιστούμε στη σωστή πορεία τον τεράστιο δυναμισμό και την επιθυμία για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Πρόκειται για σπουδαία αλλά και επικίνδυνη πρόκληση.

Ωστόσο μια ηγέτιδα τάξη αρπακτική και άπληστη, η οποία υπερκαταναλώνει και κάνει κατάχρηση εξουσίας, εμποδίζει την αλλαγή πορείας, αν και επείγει. Δεν διαθέτει σχέδιο, δεν διαπνέεται από ιδανικά, δεν προωθεί κάποιο στόχο που να μπορεί να συσπειρώσει. Αφού επικράτησε της σοβιετικής ιδεολογίας, ο φιλελευθερισμός ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την αυτοεξύμνησή του. Σχεδόν όλες οι σφαίρες εξουσίας και επιρροής υιοθετούν τον ψευτορεαλισμό του, ο οποίος ισχυρίζεται ότι κάθε εναλλακτική λύση είναι ανέφικτη και ότι η ολοένα μεγαλύτερη αύξηση του πλούτου είναι μονόδρομος.

Αυτή η αντίληψη δεν είναι μόνο καταστρεπτική, αλλά και τυφλή. Παραγνωρίζει τις εκρηκτικές συνέπειες της αδικίας, υποτιμά τη σοβαρότητα της μόλυνσης της βιόσφαιρας, προωθεί τον περιορισμό των δημόσιων ελευθεριών. Αδιαφορεί για την υποβάθμιση των συνθηκών της ανθρώπινης ζωής και αποδέχεται την κατασπατάληση των ευκαιριών επιβίωσης των μελλοντικών γενεών.

Ο συγγραφέας αυτών των αιχμηρών και τεκμηριωμένων σελίδων θεωρεί ότι η οικολογική κρίση δεν θα επιλυθεί δίχως την ταυτόχρονη επίλυση της κοινωνικής κρίσης. Οι δυο τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Σήμερα οι πλούσιοι απειλούν τον πλανήτη.