Δύσκολο πράγμα να δηλώσεις τον εαυτό ως οικολόγο. Διότι μια τέτοια δήλωση προϋποθέτει ανάλογη συγκρότηση, συνείδηση για το γύρω –το περιβαλλοντικό, στ’ οποίο εμπεριέχεται το κοινωνικό και το πολιτιστικό γίγνεσθαι, που συγκροτούν το περιβάλλον όπου υφίστασαι–, κι ευθύνη γι’ αυτό. Μα σα θεωρήσεις έτσι τον εαυτό σου πρέπει να ταχθείς στο καθήκον της γης. Ένα καθήκον στ’ οποίο πρέπει να πονήσεις για να προσφέρεις, και που σε αυτό έχουν υποχρέωση, στα πλαίσια της ηθικής για τη γη και της θετικής συμπεριφοράς προς αυτή, όλοι οι άνθρωποι που θεωρούν εαυτούς υπεύθυνους στο γίγνεσθαι. Ο οικολόγος δεν είναι απλά φυσιολάτρης, ούτε λειτουργός μιας πολιτικής της οικολογίας ̇ είναι κάτι περισσότερο. Είναι συνειδητός της γης ως προς τη σκέψη και την πράξη του, κάτι που σημαίνει σπουδή της γης και γνώση της στο επίπεδο της περιβαλλοντικής συγκρότησης του ανθρώπου. Είναι επομένως ευθύνη του κάθε ανθρώπου να είναι οικολόγος, ως όντας επί της γης και εν τη φύσει υφιστάμενο και καλλιεργημένο ον. Κάτι που μοιραίως δε συμβαίνει!.. Ως οικολόγος από κάπου εκκινείσαι. Η οικολογική συγκρότησή σου έχει κατά πρώτον έμπνευση από τη φύση, κι έχει βάση στις αρχές και το αξιακό υπόβαθρο θεωρήσεων που συγκροτούν την οικολογική σκέψη. Αυτές αναζητούμε στο παρόν πόνημα, διερευνώντας τες στους –θεωρούμενους– ως πρωτοπόρους της οικολογικής σκέψης, όπως εμείς τους προσλαμβάνουμε κατά τη χρόνια μελέτη μας πάνω στο περιβαλλοντικό αντικείμενο. Επιλέξαμε κάποιους που θεωρήσαμε σημαντικούς ως προς τις σκέψεις τους στα ζητήματα της οικολογίας. Όχι τόσο ως προς τις επιστημονικές θεωρήσεις, έρευνες και μελέτες τους, αλλά κυρίως ως προς τις φιλοσοφικές τους σκέψεις και απόψεις, σε σχέση με την αντίληψη και την Ιδέα της φύσης και του τρόπου που θεωρείται. Αυτούς που έκαμαν τη σκέψη τους τρόπο ζωής.