Ο καθένας που δουλεύει στο ψυχιατρικό πεδίο και δεν δέχεται η κριτική του ενημέρωση να αμβλύνεται και να εξουδετερώνεται από τις ιδρυματοποιητικές διαδικασίες της τυπικής κατάρτισης και της καθημερινής διδαχής στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο ή στο ψυχιατρικό νοσοκομείο, έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό από ενοχλητικά ερωτήματα: γιατί βρίσκομαι εδώ; ποιος μ' έβαλε εδώ; ή γιατί έβαλα τον εαυτό μου εδώ; ποιος με πληρώνει και για ποια πράγμα; τι να κάνω; γιατί να κάνω κάτι; τι είναι το κάτι και τι είναι το τίποτα; τι είναι η ζωή και τι ο θάνατος; τι είναι υγεία και τι παραφροσύνη;... Εκείνο που επιχείρησα σ' αυτήν εδώ τη μονογραφία, είναι να συλλάβω μιαν άποψη του ατόμου που του δόθηκε ο προσδιορισμός του "σχιζοφρενικού", στα πραγματικά ανθρώπινά του πλαίσια, να αναλύσω με ποιον τρόπο του δόθηκε, από ποιον του δόθηκε και τι σημαίνει για κείνους που το τον έδωσαν και για κείνον που τον έχει υποστεί... Όταν μιλάμε για βία στην ψυχιατρική, πρόκειται για τη βία εκείνη που εκδηλώνεται εκτυφλωτικά, που διαλαλεί το όνομά της με τόση δύναμη ώστε σπάνια ακούγεται, για την ύπουλη, την διεστραμμένη βία που άλλοι άνθρωποι, οι "υγιείς τω πνεύματι", ασκούνε πάνω σ' αυτούς που τους έχει δοθεί η ετικέτα του "τρελού". Στο βαθμό που η ψυχιατρική αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα, ή τα δήθεν συμφέροντα, των υγιών διαπιστώνουμε ότι, στην πραγματικότητα, η βία στην ψυχιατρική είναι, πάνω απ' όλα, η βία της ίδιας της ψυχιατρικής.