Ψηλά Τακούνια. Το όνειρο των κοριτσιών να βιαστούν να μεγαλώσουν για να φορέσουν τις γόβες των μαμάδων τους. Να λικνίζονται περπατώντας ρυθμικά στα καλντερίμια του νησιού τους, ψηλώνοντας μερικούς πόντους από τα τακούνια και την περηφάνια που έγιναν πραγματικά θηλυκά.

Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι αληθινή και φωτογραφίζει τις συμμαθήτριές μου με τις οποίες μεγάλωσα στην Λευκάδα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.

Τα πρώτα τακούνια που δοκιμάσαμε ήταν εκείνα των μαμάδων μας, κι ορκιστήκαμε κρυφά πως εμείς για πάντα θα λικνιζόμαστε στις γόβες. Και καρφώσαμε ξύλινα τακούνια στις πλαστικές σαγιονάρες και πηγαινοερχόμασταν στη γειτονιά κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο, προκαλώντας τη μήνη των μεγάλων. Μόνο η Αθηνά αρνιόταν να φορέσει ψηλά τακούνια, γιατί ήταν ψηλή κι ένιωθε άχαρη προσθέτοντας κι άλλο ύψος στη ζωή της. Εκείνη έμεινε πεισματικά προσηλωμένη στα μοκασίνια της, κι ας προσπαθούσαμε να την παρασύρουμε στη ματαιότητα της ψηλοτάκουνης γόβας.

Η ζωή μας σκόρπισε στα διάφορα σημεία του ορίζοντα, αλλά εμείς σμίγαμε πιστά τα καλοκαίρια και τους χειμώνες στο νησί, καταθέτοντας της αφοσίωσή μας η μία στην άλλη, μα πιότερο τις χίλιες δύο καταστάσεις που μας άλλαξαν και μας έστειλαν σε άλλους δρόμους, διαφορετικούς από εκείνους που είχαμε ονειρευτεί.

Γιατί η γυνακεία φιλία πρέπει να τιμηθεί ως το αποκορύφωνα της γυναικείας υπόστασης.