Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο "Μίλησε, μνήμη", ο Βλαντιμήρ Ναμπόκοφ γράφει: "Τα πορτραίτα αυτών που κυβερνούν δεν θα έπρεπε να ξεπερνούν το μέγεθος του γραμματόσημου. Όχι βασανιστήρια και εκτελέσεις..."

Και επειδή αυτοί που κυβερνούν, αγνοώντας τον οποιονδήποτε Ναμπόκοφ, αφήνοντάς τον μάλιστα να "πλήττει" με τη φοβερή έλλειψη φαντασίας όταν προσπαθούν να "κυβερνήσουν", γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τις αφίσες των δρόμων με τα γιγάντια (και με πήλινα πόδια θα 'λεγε ο Νίτσε) είδωλά τους και διατάζουν βασανιστήρια και εκτελέσεις στο όνομά τους, ο μεγαλοφυής Ναμπόκοφ τους καταδικάζει στην εσχάτη των ποινών: την ειρωνεία.

Στήνει μια καφκική φάρσα, όπου ο Κινγκινάτος Κ. Καλείται προς αποκεφαλισμό με την κατηγορία της "αδιαφάνειας", για να καταλήξει η φάρσα σε ένα "ρεζίλεμα" ολόκληρου του καλοστημένου μηχανισμού, όταν ο παντοδύναμος δήμιος και αρχικλόουν της παράστασης Μεσιέ Πιερ και σύμπασα η κοινωνία, από τους διοικητές μέχρι τον οδηγό της νεκροφόρας, εκλιπαρούν τον Κινγκινάτο να αποδεχτεί τον αποκεφαλισμό του.

Ο τελευταίος όμως έχει πάψει να ασχολείται με "διαφανή" φαντάσματα και φεύγει αφήνοντας πίσω του τους "διαφανείς" προσκεκλημένους υπάνθρωπους, για να ακολουθήσει αλλόκοτες φωνές μακρινών ομοίων του.