Ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι έζησε και πέθανε -και εξακολούθησε να υπάρχει και μετά τον θάνατό του- ως ένας πολυσυζητημένος ποιητής, που τόσο η αποδοχή όσο και η απόρριψή του αγγίζει συχνά τα πιο ακραία όρια αυτών των εννοιών. Ακόμη και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης οι συζητήσεις για τον ποιητή, την πρωτοποριακή ποιητική του, τη ζωή του και τη στάση του απέναντι στη σοσιαλιστική επανάσταση, βρίσκονταν σε ένταση. Η στάση αυτή ήταν αναμενόμενη απέναντι σ’ έναν ποιητή που σ’ όλη την πορεία του απέρριπτε και αποδεχόταν πράγματα με πολύ πάθος, ορμητικό και προκλητικό ως τα άκρα και ταυτόχρονα τρυφερό και ευαίσθητο, έναν ποιητή, ο οποίος έβαλε τελικά «την τελεία μιας σφαίρας» στην καρδιά του. Τόσο η αποδοχή, όσο και η απόρριψή του σχετίζονται άμεσα με την ιδιότυπη ποιητική του από τη μια και με τις ιδεολογικές του τοποθετήσεις από την άλλη. Η γραμμή, ωστόσο, που χωρίζει αυτά τα δυο δεν είναι ευθεία. Ιδεολογικοί του σύντροφοι τον απορρίπτουν ως ποιητή και αντίπαλοί του τον θαυμάζουν. Άλλοι πάλι χωρίζουν την ποίησή του πριν και μετά το 1917 για να απορρίψουν το ένα ή το άλλο της μέρος. Ο Μαγιακόφσκι, που ξεκίνησε ως φουτουριστής ποιητής, και από μια άποψη παρέμεινε τέτοιος ως το τέλος, ταυτίστηκε μετά το 1917, με όλο το πάθος που τον διέκρινε ως ποιητή και ως άνθρωπο, με τη σοσιαλιστική επανάσταση.