Ας φανταστούμε ότι γυρίζουμε πίσω στον χρόνο στην εποχή των σπηλαίων. Γνωρίζουμε από τις σπηλαιογραφίες ότι η διατροφή τους τότε ήταν το «βραστό μαμούθ», κάποια βότανα και φρέσκα φρούτα κατ' ευθείαν από το δέντρο (και όχι αποθηκευμένα για κάποιους μήνες), καλά χορταρικά χωρίς λιπάσματα, ρίζες και πολύ φρέσκο, καθαρό και αμόλυντο νερό. ΑΑΑΑΑΑ! Αυτό ακούγεται καλό, έτσι δεν είναι; Σίγουρα αυτή η ζωή φαίνεται να μην ήταν πολύ αγχώδης. Τι ζωή!!!

Για ένα λεπτό! Και το βραστό μαμούθ; Εάν θυμάμαι καλά από το μάθημα της ανθρωπολογίας, ο άνθρωπος εκείνη την εποχή ήταν περίπου ή και λιγότερο από το σημερινό μέγεθος και το μαμούθ ζύγιζε μερικούς τόνους. Έτσι έχουμε από την μία μεριά τον άνθρωπο οπλισμένο "σαν αστακό" με ένα μυτερό ραβδί και μερικές πέτρες (θα τον ονομάζουμε Πέτρο) και από την άλλη έχουμε 10 τόνους γούνινου όγκου, γεμάτους μυς και με 2 τεράστιους χαυλιόδοντες, έτοιμο για μάχη.

Σ' ένα υποθετικό ζευγάρι τον κο και την κα Παπαδοπούλου θα ελέγξουμε τον τρόπο ζωής τους. Είναι ένα ωραίο, ηλιόλουστο Δευτεριάτικο πρωινό. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου περνάνε μέσα από την κουρτίνα της κρεβατοκάμαράς τους, στέλνοντας μακριά το σκοτάδι και αρχίζοντας την νέα ημέρα. Έξω οι δρόμοι είναι ήσυχοι με την εξαίρεση του σκουπιδιάρη και το μακρινό αλύχτισμα ενός σκύλου. Μία ιδανική και χωρίς στρες εικόνα. Μα ξαφνικά, όπως αυτές οι πρώτες ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω στο κάλυμμα του κρεβατιού, ένας δυνατός και εκνευριστικός θόρυβος διαταράσσει την ησυχία. Είναι το ξυπνητήρι στο κομοδίνο που ανακοινώνει την αρχή της ημέρας των Παπαδόπουλων...