"Δεν είναι ανάγκη, ξεκινώντας για την ανακάλυψη της ποιητικής δημιουργίας, να διαλέξουμε ένα γεγονός που έχει γίνει παραδεκτό σαν ποιητικό, ή να στηριχθούμε σε κανονισμούς που έχουν καθιερωθεί, έστω, από το καλό γούστο. Μπορεί να ξεκινήσει κανείς από ένα γεγονός καθημερινό: ένα μαντίλι που πέφτει μπορεί να είναι για τον ποιητή ο μοχλός με τον οποίο θα σηκώσει ένα σύμπαν. Γι' αυτό ο σημερινός ποιητής δεν περιφρονεί καμιά κίνηση της Φύσης και το Πνεύμα του παρακολουθεί κάθε ανακάλυψη, τόσο στις συνθέσεις τις πιο απλόχωρες και πιο άπιαστες (πλήθη, ωκεανοί, έθνη), όσο και στα γεγονότα που φαίνονται σαν τα πιο απλά: ένα χέρι που ψάχνει μια τσέπη, ένα σπίρτο που ανάβει, φωνές ζώων, τον άρωμα των κήπων μετά τη βροχή, μια φλόγα που γεννιέται σ' ένα τζάκι".
(Από μια διάλεξη του Γκ. Απολλιναίρ για το "Νέο Πνεύμα", Νοέμβριος 1917)