Η αφήγηση ανάμεσα στους στίχους αποκαλύπτει μια σειρά από συνειρμούς: η ταυτότητα του προσώπου, η συγκινησιακή ένταση και ο επιχρωματισμός του τώρα για τα μελλούμενα, το ανεστραμμένο γεγονός ως ωφέλιμο σημάδι, η αίσθηση του έρωτα έναντι της τριβής με την καθημερινότητα. Η ποιήτρια αναπολεί και ταυτόχρονα προτείνει, αντιπαραβάλλει τη δύναμη της θέλησης με την επιθυμία, δηλώνει τη διαρκή, κρυφή πίστη στη ζωή.

[Δείγμα γραφής:]

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Άρχισα να ζητάω περισσότερο ύπνο
για να μπορείς να με ξυπνάς
ή να με βρίσκεις στο όνειρο
να με αγγίζεις στις Εννεάδες του Πλωτίνου
ποτέ δεν ντύθηκε ομορφότερη αποστολή η νύχτα
να προλάβει το άλλο πρωινό
ζάλη του φθινοπώρου στους αστραγάλους
ένας άντρας μού κρατάει το χέρι γερά