Στο σημαντικό αυτό έργο του ο Αγουστίν Γκαρθία Κάλβο επιχειρεί να ωθήσει ό,τι μας απομένει από λογική και συναίσθημα να μιλήσει (κι έτσι να ενεργήσει) ενάντια στην Πίστη, το θεμέλιο της Εξουσίας και της Πραγματικότητας.
Εναντιώνεται στις πλάνες που προκαλεί η αλλαγή του ονόματος του Θεού, ο οποίος καταλήγει να ονομάζεται Άνθρωπος ή, τελικά, Χρήμα. Φανερώνει τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός έχει οδηγήσει πολλούς, μέσα από τις πλάνες αυτές, στην ψευδαίσθηση ότι έχουν πάψει να πιστεύουν σε Αυτόν, και επιτίθεται στο ερώτημα σχετικά με την ύπαρξή Του ή πραγματικότητά Του.
Στη συνέχεια, επιτίθεται στο ερώτημα σχετικά με τη μοναδικότητά Του (και τριαδικότητά Του), το οποίο συνεπάγεται την αρσενικότητά Του.
Έπειτα εξετάζει τις ιδιότητές Του έτσι όπως αναφέρονται στο κατηχητικό: Παντοδύναμος, Δίκαιος, Πάνσοφος ή Παντογνώστης, Πανάγαθος, σβήνοντας κάπου εκεί τον συλλογισμό του μέσα σ' ένα κάλεσμα του αγνώστου, αυτού που είναι εδώ αλλά δεν ξέρουμε τι είναι.