Έχει αποδειχθεί ότι η λογοτεχνία δεν είναι μόνον αισθητική απόλαυση και συναισθηματική πλήρωση αλλά και ανάδειξη των μεγάλων προβλημάτων της ζωής και προσέγγισή τους σε βαθμό σχεδόν απόδειξης. Η αρχαία π.χ. τραγωδία εισέδυσε στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, την ανέταμε και την αποκάλυψε. Προβλήματα και προβληματικές που ανάγονται στη φύση του ανθρώπου, στις αντιδράσεις της ψυχής, στις φιλοσοφικές αναζητήσεις, κατέστησαν προσφιλή θέματα και έγιναν δημιουργίες, έγιναν τέχνη με αμέτρητους αποδέκτες μέσα στους αιώνες. Η δυνατότητα μάλιστα ανάπτυξης προσωπικής σχέσης ανάμεσα σε αναγνώστη, δημιουργό και δημιούργημα διευρύνει το πεδίον επιρροής, έτσι ώστε ο αποδέκτης να γίνεται μύστης. Η συγκεκριμενοποίηση μάλιστα της θεωρίας μέσω των προσώπων-πρωταγωνιστών βοηθεί στο πέρασμα από το αφηρημένο στην πράξη και στην αναγωγή του λόγου σε ομορφιά και ευχαρίστηση.