Η επιδίωξη του πλουτισμού είναι θεμιτή, όταν δε γνωρίζει όρια και ηθικές αναστολές; Να ένα πανάρχαιο ερώτημα, από κείνα στα οποία η ανθρωπότητα δεν έχει δώσει την απάντηση. Στην εποχή μας, η φύση του κοινωνικού συστήματος που κυριαρχεί επιβάλλει τον πλουτισμό, καθώς θεωρεί θετικό ό,τι φέρνει χρήματα, κοινωνική "καταξίωση", "επιτυχία", αδιαφορώντας για την καταστροφή ακριβώς της ανθρώπινης βάσης της "επιτυχίας", της "πελατείας" του "επιτυχημένου". Η κρατούσα κοινωνική ιδεολογία υποβαθμίζει τον απλό εργαζόμενο στη θέση του νεροκουβαλητή του "επιτυχημένου", και, μάλιστα, τον ειρωνεύεται, σχεδόν ανενδοίαστα, ως πολίτη β΄ κατηγορίας, ως τον "ηττημένο" της ζωής, ως ανίκανο, "κορόιδο" ή "loser" (αγγλοαμερικανιστί). Ήταν πάντα έτσι;

Ο Μπαλζάκ έζησε και περιέγραψε τη μεταβατική εποχή, ανάμεσα στο ξέφτισμα της παραδοσιακής φεουδαρχικής αριστοκρατίας και την άνοδο της νέας άρχουσας τάξης, της τάξης του χρήματος και των επιχειρήσεων. Στην περίοδο όπου εκτυλίσσεται η ιστορία της "Ούρσουλας Μιρουέ", γύρω στο 1830, τα δυο φαινόμενα, η άνοδος και το ξέφτισμα, βρίσκονται αντιμέτωπα αλλά και συντιθέμενα. Οι ήρωες ανήκουν και στις δυο κατηγορίες, αντιμάχονται μεταξύ τους αλλά και συμπορεύονται, καθώς οι ανθρώπινες ορμές, η κοινωνική του πλουτισμού και η φυσική του έρωτα και της τρυφερότητας, μπλέκονται σε ένα κουβάρι αξεδιάλυτο, του οποίου το λύσιμο είναι απροσδόκητο, αλλά που συμβαδίζει με την έμφυτη ροπή του ανθρώπου προς τη δικαιοσύνη.

Ένας κλασικός Μπαλζάκ, αριστοτέχνης του ύφους, σφραγίζει με τη μαεστρία του την αγωνία της ζωής, νέων και ηλικιωμένων, και διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο, ως την τελική λύση.