Μέσα από αυτά τα πονήµατα στιγµής, ζωής, εκφράζω σκέψεις, ιδέες, συναισθήµατα που µπόρεσαν να ντυθούν µε λέξεις. Σκόρπιες σκέψεις δεµένες µε αποστάγµατα εµπειρίας- ζωή που τα γέννησε, άνθρωποι που τα δηµιούργησαν.

Η οικογένειά µου, οι φοιτητές µου όλοι όσοι κάποια στιγµή συναντήθηκαν µε εµένα στο µονοπάτι της ζωής µου... οι φοιτητές µου, τα παιδιά µου, άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στο µυαλό µου. Έµπλεξαν τον ενθουσιασµό της νιότης τους µε τα αναγνώσµατά µου, µε τα βιώµατά µου, και µε οδήγησαν σε µία ανοίκεια επιθυµία να αποτυπώσω µέσα από τα δικά µου φίλτρα τις στάσεις τους, τις κουβέντες που συµβουλευτικά θα ήθελα να τους πω...

Φώναζαν στο µυαλό και στην καρδιά µου οι σκέψεις, ζητούσαν να πάρουν σάρκα και οστά, να αποκτήσουν οντότητα, να µη χαθούν στο διάβα του χρόνου... το χαρτί έγινε η φυλακή τους... µετουσιώθηκαν σε µαύρα σηµάδια πάνω σε αυτό, που για τον καθένα µπορεί να πάρουν µία µορφή, τη µορφή που θέλει να τους δώσει, τη µιλιά που θέλει να πουν, τη σκέψη που ξεπηδά αυθόρµητα από µέσα τους.

Ας συνεχιστεί µέσα από αυτά τα δηµιουργήµατα ο κύκλος των πνευµατικών αναζητήσεων, της επαφής, της επικοινωνίας ιδεών, της ταύτισης εµπειριών, της αποπλάνησης σε τόπους ιδεών...