Η βιοτεχνολογική πράξη απροσδιόριστη στην έκτασή της και απροσδόκητη στη στόχευσή της δεν αναζητά απλώς πεδία εφαρμογής αλλά ένα πλήθος από γενετικές σημασίες τις οποίες επιδιώκει να επαναπροσδιορίσει. Υπάρχει ένας νοησιαρχικός πυρήνας στα θεμελιώδη κίνητρα της βιοτεχνολογικής πράξης που την καθιστά τρόπο επιβολής αυθαίρετων σημασιών και νοηματοδοτήσεων· οι έννοιες του περιβάλλοντος και της διατροφής αποκτούν βεβιασμένα νέο περιεχόμενο, καθόλου οικείο αλλά ιδιαίτερα ελκυστικό. Η βιοτεχνολογική πράξη, με το πρόσχημα ότι συνθλίβει την ξενικότητα του περιβάλλοντος και την αναπόδραστη ανάγκη της διατροφής, υποδύεται έναν σωτηριολογικό ρόλο που συνίσταται στην αντιστροφή όρων και ρόλων. Μέσα σε μια ιστορικά ανυπολόγιστη χρονική πύκνωση συντελούνται τέτοιες αλλαγές στο περιβάλλον και τη διατροφή, ώστε διαταράσσεται έντονα η συνειρμική και ψυχολογική σχέση μαζί τους. [...]

(από τα προλεγόμενα του βιβλίου)