Το έργο θεωρείται συνέχεια της "Ηλέκτρας" του Ευριπίδη, αλλά στη σύλληψή του είναι πολύ διαφορετικό: Ο "Ορέστης" είναι πολύ πιο κοντά στην τραγωδία και χαρακτηρίζεται από έναν έλεγχο του δραματικού ρυθμού που είναι πιο έντονος από ό,τι στην "Ηλέκτρα". Η "Ηλέκτρα" ξεκινά από μια τραχιά δυσαρέσκεια και φτάνει μέχρι το αφύσικο μίσος, ενώ ο "Ορέστης" προχωρεί από τη διάψευση και την αφροσύνη στην εγκληματικότητα και τη μανία.
Μπορεί όμως κανείς να ανιχνεύσει μέσα στο έργο αξίες όπως η αγνή, ανιδιοτελής και ανυπόκριτη φιλία, όπως αυτή εκφράζεται από τον Ορέστη και τον Πυλάδη και υμνείται ευθέως από τον ποιητή, η εντιμότητα, όπως αυτή εκφράζεται από τον απλό χωρικό που παίρνει το λόγο και μιλά στη συνέλευση, η παιδική αθωότητα, όπως αυτή εκφράζεται από την Ερμιόνη. Έτσι, δίπλα στις ιδέες της εκδίκησης και του μίσους, λειτουργούν και οι αξίες της ηθικής και της διάθεσης για προσφορά και θυσία.