Ο Άμπελ Νέμα δεν μπορεί να θυμηθεί πια πότε και γιατί άλλαξε με τέτοιο τρόπο η ζωή του, ώστε τίποτα και κανείς να μη βρίσκεται πια στον σωστό τόπο -ούτε κι εκείνος, ο Άμπελ Νέμα. Μήπως δεν ξεπέρασε ποτέ το ότι ο πατέρας του εξαφανίστηκε, το ότι ο φίλος του ο Ίλια εξοργίστηκε όταν ο Άμπελ του είπε ότι τον αγαπάει και το ότι δεν μπορεί να γυρίσει πια στην πατρίδα του, γιατί εκεί έχει κηρυχτεί λιποτάκτης; Πάνω απ' όλα ο Άμπελ θα ήθελε ν' αδειάσει το κεφάλι του απ' όλες τις αναμνήσεις, και σίγουρα δεν θα τον πείραζε καθόλου αν κι απ' το γάμο του εκεί χάνονταν σιγά σιγά τα ίχνη του, αν κι η Μερσέντες τον αγαπάει κι εκείνος συμπαθεί πολύ το γιο της...
Το πρώτο μυθιστόρημα της Τερέζια Μόρα είναι δομημένο ως πεζογραφικός λαβύρινθος σπάνιας γλωσσικής δύναμης και μεγάλου πλούτου σε εικόνες, απαράμιλλο στη σύγχρονη γερμανόφωνη λογοτεχνία. Αφηγείται την ιστορία ενός άντρα, ο οποίος είναι ξεριζωμένος κι αμίλητος και ο οποίος, αν και κατέχει δέκα γλώσσες, έχει απολέσει την ικανότητα να εκφράζεται στη δική του γλώσσα. Στην αρχή του μυθιστορήματος ο Άμπελ Νέμα είναι κρεμασμένος ανάποδα, με τα πόδια δεμένα πάνω, σε μια κούνια, κι έτσι αντικρίζει με μια αντεστραμμένη ματιά τον κόσμο, την οποία θα διατηρήσει καθ' όλη τη διάρκεια της κολασμένης πορείας του στο δικό μας παρόν.