Όταν κατακαλόκαιρο του 1919 ένας αδολίευτα και αθεράπευτα βενιζελικός Σμυρνιός ρώτησε τον Πλαστήρα πώς θα μπορούσε να βοηθήσει το Εκστρατευτικό Σώμα στη Μικρασία, ο τελευταίος, ξέροντας το μεράκι του νέου και της γυναικός του για το θέατρο, πρότεινε ν΄ ακολουθήσουνε τη 13η Μεραρχία για να διασκεδάζουνε τους Έλληνες φαντάρους.

Έτσι, μια υποτυπώδης ομάδα θεατρίνων, κάτι σαν μπουλούκι θα περιπλανηθεί στη Μικρασιατική Αρχαία Γη, αυτοσχεδιάζοντας σε παλκοσένικα εκστρατείας όσα θεατρικά τους περιέρχονταν απ΄ την Αθήνα, αλλά και φρίττοντας για κάποιους άλλους θεατρινισμούς, κάποιων πιο σοβαρών-υποτίθεται- που όμως παίζανε με απύθμενη αφροσύνη τις τύχες του Ελληνισμού, του κράτους, όπως και σύμπαντος του Έθνους που κατέβαινε στον Άδη κι απ΄ όπου καμία πλέον δύναμη δεν θα μπορούσε να το σώσει, όπως θα γράψει ο λιντσαρισμένος ιεράρχης.

Τούτοι οι δύο νέοι θ΄ ακολουθήσουν όχι μόνο τη σκoλιά πορεία στη Μικρασιατική ενδοχώρα, αλλά και την ανείπωτη Καταστροφή και τη Φυγή απ’ την αρχαία κοιτίδα, κυνηγημένοι απ΄ τον ελαύνοντα νικητή και λοιδορούμενοι από τους Φράγκους που όμως μαζί τους πρότερα μοιράσαν’ τη ζωή τους στην καιόμενη πια, άπιστη Σμύρνη.

Φτάνοντας στην Ελλάδα θ΄ αρχίσει μια νέα Οδύσσεια κι οι θεατρίνοι θα παλέψουν για να επιζήσουν, μυκτηριζόμενοι σαν πρόστυχοι ή και τουρκόσποροι από τους Ελλαδίτες, ενώ κάποια άλλη συντεχνία θεατρίνων θα συνεχίσει, όπως παλιά, την ίδια πάντα πολιτεία της μέσα σ΄ απέραντη μιζέρια.

Μία διαδρομή μεσ΄ τα κινήματα, τις διώξεις, τους πολέμους και την εμφύλια διαμάχη, σέρνοντας την πολύπαθη ζωή των δύο αυτών ανθρώπων και των παιδιών τους ως το λιμό της Κατοχής και τα επόμενα, πέτρινα χρόνια για ν’ αναστήσουν, τελικά, τους απογόνους τους ολότελα διαφορετικούς.