Αφηγήματα από τη ζωή της συγγραφέως κοντά στο μοναστήρι της Όπτινα, η συνεργασία της με τους πατέρες της Μονής, τους εργαζόμενους, με όσους ζουν στην ευρύτερη περιοχή καθώς και τους προσκυνητές που έρχονται από παντού. Και όλα αυτά με συνεκτικούς δεσμούς την πίστη, την πνευματική ζωή και, κυρίως, το θαύμα.


Απόσπασμα από "Το παιδί της υπακοής" :

"Δεν ξέρω πολλά πράγματα για την πάντοτε χαμογελαστή και ατάραχη φίλη μου. Ξέρω μόνο ένα πράγμα,πως την πίστη της δεν την επέβαλλε στους άλλους, μόνο προσεύχονταν για όλους και έκανε απόλυτη υπακοή στον πνευματικό της,τον αρχιμανδρίτη Ηλία Νοζντριώβ. Επιθυμούσα και εγώ να μάθω να ζω εν υπακοή,αλλά δεν το κατάφερνα. Έτσι ο Κύριος μου έστειλε εις βοήθειαν μία φίλη.
Το γεγονός πως η υπακοή καίει τους δαίμονες το γνώριζα το ίδιο καλά με την φίλη μου. Αλλά η "κατά το τυπικόν" κατανόηση της υπακοής ξυπνούσε μέσα μου διαμαρτυρίες, ενώ η φίλη μου τηρούσε τα πάντα κατά γράμμα.
Να ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Η φίλη μου με επισκέφτηκε,στο σπίτι μου κοντά στην Όπτινα. Είχε εισιτήριο επιστροφής με το αεροπλάνο και εφόσον είχα και εγώ δουλειά στην Μόσχα αποφασίσαμε να φύγουμε μαζί. Έμαθα το πρόγραμμα των λεωφορείων, αλλά η φίλη μου αναγνώριζε μόνο ένα πρόγραμμα: "Όπως θα ευλογήσει ο γέροντας". Πήγε στο μοναστήρι για να πάρει ευλογία από τον πνευματικό της. Επιστρέφοντας,από το κατώφλι ακόμη του σπιτιού μου φώναξε:
- Ετοιμάσου να φύγουμε! Ο γέροντας με ευλόγησε και μου είπε:"Πάρε τα πράγματά σου και ξεκίνα αμέσως τώρα".
Τότε την ρώτησα: "Με τι θα φύγουμε; Το πρώτο λεωφορείο για Μόσχα φεύγει το μεσημέρι, τώρα είναι ακόμη πρωί και έξω βρέχει.
Η φίλη μου όμως "ήταν παιδί της υπακοής", γι αυτήν αμέσως, σήμαινε αμέσως. Πήρε τα πράγματά μας και ξεκίνησε βιαστικά για τον σταθμό. Εγώ προχωρούσα πίσω της προσπαθώντας να την μεταπείσω, όταν χωρίς να το προσέξω σταμάτησε δίπλα μία Μερσεντές.
- Καταλαβέ με, της είπα, το λεωφορείο για Μόσχα φεύγει το μεσημέρι!
Την στιγμή εκείνη άκουσα τον ιδιοκτήτη της Μερσεντές:
- Μήπως πάτε για Μόσχα; Ανεβείτε.
Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ζεσταινόμαστε μετά την παγωμένη βροχή. Τελικά είναι καλά να ταξιδεύεις με την ευλογία του πνευματικού σου, σού προσφέρεται και μία Μερσεντές. Πόσο όμως θα μας κοστίσει; Μέχρι την Καλούγκα ήξερα τις τιμές, αλλά μέχρι την Μόσχα; Τα χρήματά μου ήταν ίσα-ίσα. Όταν όμως φτάσαμε στην Μόσχα και βγάλαμε τα πορτοφόλια μας, ο οδηγός στενοχωρήθηκε κιόλας:
- Μα τι κάνετε; Δεν θέλω χρήματα. Το έκανα εις δόξαν Θεού.
Αυτή είναι λοιπόν η ευλογία της υπακοής,όταν όλα τακτοποιούνται και όλοι δοξάζουν τον Θεό."