Όλοι κουβαλάμε μέσα μας, χωρίς υπερβολή, έναν θησαυρό απέραντο, απεριόριστο, απίθανο, ανεκτίµητο, ανεκµετάλλευτο, αναφαίρετο και... αφορολόγητο. Είναι οι αναµνήσεις µας, που περνούν καµιά φορά σαν όνειρο από µπροστά µας ζωντανές. Είναι του χρόνου και της µνήµης τα πισωγυρίσµατα. Και είναι, στ' αλήθεια, οι αναµνήσεις µας ο µόνος παράδεισος από τον οποίο κανείς δεν µπορεί ποτέ να µας διώξει. Κάτι παρόµοιο συµβαίνει και µε µένα. Κουβαλώντας και µεταφέροντας από πολλά χρόνια θύµησες από τη συναναστροφή µου, λόγω της ενασχόλησής µου µε κόσµο όλων των κοινωνικών τάξεων και κάθε µόρφωσης, έναν κόσµο γνωστό-άγνωστο, που δεν ήταν πάντοτε στα πάνω του και στις καλές του, σκέφτηκα πως κάπου έπρεπε να τις ακουµπήσω, να τις καταθέσω. Γιατί, αφού ξεκίνησαν και συνωστίζονται στο µυαλό µου η µια µε την άλλη, είναι καιρός να βάλουµε µια τάξη.