Ο γνωστός συγγραφέας, ποιητής και δοκιμιογράφος Αναστάσης Βιστωνίτης, καταθέτει σε έναν τόμο μία ενδεκάδα λογοτεχνικών δοκιμίων γύρω από ποικίλα θέματα του πολιτικού και πνευματικού κυρίως βίου της εποχής μας. Στο πρώτο, που δίνει και τον γενικό τίτλο της συλλογής ("Οι σημαίες του αναχρονισμού"), στηλιτεύει με πάθος τον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία, στο δεύτερο ("Ο θάνατος είναι τέχνη") περιγράφει τις νέες μορφές που παίρνουν σήμερα οι ακραία απολυταρχικές ψευδοθεωρίες, στο επόμενο ("Η μεταμοντερνιστική αυταπάτη") υπεισέρχεται σε κατά μείζονα λόγο λογοτεχνικά ζητήματα, που άλλωστε άπτονται και των βασικών ενδιαφερόντων του, στη συνέχεια (με το κείμενο "Διανοούμενοι και Νεοφιλελευθερισμός") επιχειρεί μία ουσιαστική ματιά στο μείζον αυτό θέμα των καιρών μας, για να περάσει έπειτα στα κριτικά πορτρέτα δύο μεγάλων μορφών των Γραμμάτων, που η κριτική μάλλον απαξίωσε με το πέρασμα του χρόνου, τον καθένα για διαφορετικούς λόγους: "Για το δοκιμιογράφο Τερζάκη" και "Φόρος τιμής στον Γκέοργκ Λούκατς". Στο επόμενο δοκίμιο ("Τα νέα πρόσωπα του ρεαλισμού στη μεταπολεμική πεζογραφία") ο Α. Βιστωνίτης ασχολείται ακριβώς με το οικείο θέμα, ενώ μία μεγάλη μορφή των Γραμμάτων τον απασχολεί στο "Cogito και το πυθαγόρειο γένος": ο Σάμουελ Μπέκετ. Το ένατο κείμενο μιλά για μια μοναδική φιγούρα της ελληνικής, και όχι μόνο, διανόησης ("Οι μεταμορφώσεις του Νικολάου Κάλας"), στο επόμενο ασχολείται -όχι παραδόξως- με τον αθλητισμό και τη σχέση του με τη λογοτεχνία ("Η αγωνία και ο αγών"), ενώ στο ακροτελεύτιο τον απασχολεί το ίδιο το λογοτεχνικό του είδος -ο τίτλος του είναι χαρακτηριστικός: "Δοκίμιο περί δοκιμίου".
Γραμμένα με εναργές, άμεσο ύφος, και με μία γλώσσα ρέουσα και χωρίς εκζητήσεις, αλλά άλλο τόσο καίρια, τα κείμενα του Α. Βιστωνίτη μπορούν και πρέπει να διαβαστούν από όλους εκείνους που απασχολούνται με ό,τι συνιστά τον καθημερινό βίο τού καλλιεργημένου ανθρώπου.
Μία συλλογή δοκιμίων από έναν πραγματικό μάστορα του είδους, και μία ψυχωφελής ανάγνωση για υποψιασμένους αναγνώστες.