Πέρασαν ακριβώς δέκα χρόνια από την πρώτη εμφάνιση της Νέας Σκηνής Τέχνης (που δύο χρόνια αργότερα απέκτησε τη δική της στέγη, το Θέατρο του Νέου Κόσμου) με τη "Φιλονικία" στον Τεχνοχώρο υπό σκιάν. Το σημείωμα αυτό δεν έχει επετειακό χαρακτήρα, αλλά θέλει να μιλήσει για μια θεατρική σύμπτωση, μια γοητευτική συνάντηση ανάμεσα στα δύο έργα, τη "Φιλονικία" του Μαριβώ και τις "Σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας" του Λούκας Μπαίρφους.

Στη "Φιλονικία" παρακολουθούμε ένα πείραμα: δυο αγόρια και δυο κορίτσια μεγαλώνουν χωριστά το ένα απ' το άλλο, σε πλήρη απομόνωση, κι όταν έρχονται στην εφηβεία αφήνονται ελεύθερα να συναντηθούν και να ανακαλύψουν τον έρωτα (για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα ποιος θα εκδηλώσει πρώτος την τάση για απιστία, ο άντρας ή η γυναίκα). Όταν τελειώσει το πείραμα, ο πρίγκιπας που το οργάνωσε και πιο φανερά η σκηνοθεσία ξανακλειδώνουν τους έφηβους στην προηγούμενμη φυλακή τους.

Στις "Σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας" μια άλλη έφηβη, η Ντόρα, εμπλέκεται σ' ένα πείραμα: οι γονείς και ο γιατρός της αποφασίζουν να της σταματήσουν τα ψυχοφάρμακα που την κρατούν σε καταστολή, την ελευθερώνουν από αυτό τον άλλου είδους εγκλεισμό και το κορίτσι ανακαλύπτει τον έρωτα. Μόνο που η Ντόρα είναι "διαφορετική" και η σεξουαλική της συμπεριφορά, που δεν υπακούει σε κοινωνικές συμβάσεις, φέρνει σε αμηχανία τους πάντες. Η Ντόρα είναι πρόβλημα, και η λύση που επιλέγει το κατά τα άλλα φιλελεύθερο περιβάλλον της είναι η στείρωση. [...]

(από τον πρόλογο του σκηνοθέτη, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου)