"... διαφορετική τύχη όμως περιμένει το συγγραφέα που τολμάει ν' αναταράξει το φριχτό βούρκο της χυδαιότητας, όπου βουλιάζει η ψυχή μας, να βουτήξει στην άβυσσο των ψυχρών, των τιποτένιων και χυδαίων όντων -που τα συναντούμε σε κάθε βήμα της επίγειας οδοιπορίας μας, που είναι κάποτε τόσο επίπονη και πικρή- και πελεκώντας μ' ανήλεο σκαρπέλο βγάζει στο άπλετο φως αυτό που τα μάτια μας αρνούνται να ιδούν! Ο συγγραφέας αυτός δε θα γνωρίσει ποτέ τα χειροκροτήματα του κόσμου, τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης, την παραφορά ενός ομόθυμου ενθουσιασμού: δε θα συγκλονίσει με κανένα ηρωικό πάθος τις δεκαεξάχρονες καρδιές, δε θα υποστεί τη γοητεία ούτε των ίδιων του των τόνων, και τελικά δε θ' αποφύγει την κατακραυγή αυτών των υποκριτών κι αναίσθητων συγχρόνων του, που θα χαρακτηρίσουν τις αγαπημένες του δημιουργίες "εξωφρενικά και αξιοκαταφρόνετα γραψίματα", που θα του αποδώσουν τα ελαττώματα των ηρώων του, που θα διαλαλήσουν πως δεν έχει ούτε καρδιά ούτε ψυχή, ούτε την ιερή φλόγα του ταλέντου..."