Φαουστικό, παιγνιώδες, ειρωνικό, απίθανο, σαρκαστικό, απολαυστικό, το μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα του 20ού αιώνα και θεωρείται από τις πιο διάσημες λογοτεχνικές σάτιρες του γραφειοκρατικού σταλινικού καθεστώτος. Το μυθιστόρημα γραφόταν από το 1928 έως τον πρόωρο θάνατο του Μπουλγάκοφ το 1940, αλλά δεν δημοσιεύτηκε -λαγοκριμένο- παρά πολύ αργότερα, το 1966-1967, σε συνέχειες στο περιοδικό Moskva. Η αυτοτελής έκδοση που ακολούθησε το 1967 υπήρξε η αφετηρία για τις μεταφράσεις και τη διεθνή καριέρα του βιβλίου, το οποίο έκτοτε άσκησε επίδραση τόσο στη λογοτεχνία όσο και στις εικαστικές τέχνες και στη μουσική. Το χρονικό της συγγραφής και της έκδοσης του έργου είναι αντανάκλαση της λογοτεχνικής ζωής στη σοβιετική Ρωσία, αλλά και τραγελαφική απεικόνιση του οδυνηρού οδοιπορικού του συγγραφέα του - ενός συγγραφέα ο οποίος ήταν, με τα λόγια της Άννας Αχμάτοβα, "ένας απαράμιλλος γελωτοποιός που πάσχιζε να ανασάνει ανάμεσα σε τοίχους που τον συνέθλιβαν".