Η κοινή λογική, η οποία συνέγραψε το παρόν κείμενο, αναλογίστηκε την αναγκαιότητα της μυθογονίας, τη χρησιμότητα και τη βλαπτικότητα του μύθου στις ατομικές και κοινωνικές του συνάφειες. Παρατήρησε πως οι μύθοι ήσαν οι πρώτοι φορείς των γνώσεων, προστέθηκαν στην παράσταση του κόσμου, αναμίχθηκαν στις λέξεις, γέννησαν αισθητικές δυνατότητες στην τέχνη, απέκτησαν δικαιοδοσία στην παιδεία. Παρατήρησε ακόμα τους τρόπους με τους οποίους οι μύθοι άσκησαν παρεμβάσεις στα γεγονότα, αντικατέστησαν αξίες με ομοιώματα, οικοδόμησαν είδωλα.
Η κοινή λογική συνάντησε τόσες μορφές του μύθου ώστε θα συνιστούσε να μην απομακρυνθούμε πολύ από την έννοια του παραμυθιού που μας έλεγε η γιαγιά μας. Θα ρωτούσε εντούτοις με απλές αφελείς λέξεις, ψιθυριστά και εντελώς μεταξύ μας, αν ο μύθος προηγείται της γλώσσας, αν είναι μια πλευρά των αφανών γεγονότων, ή μια αποκάλυψη του Λόγου· αν με τα επιμύθιά του παρεμβαίνει στην καθημερινή ζωή, αν είναι μυθιστόρημα άσχετο με την πραγματικότητα και αν διακρίνομε τη μυθομανία από την ψευδομανία.