[...] Ο Μπερνάρ ντε Μοντραγκού ήταν ένας πολύ όμορφος άντρας, ψηλός, με φαρδιές πλάτες, ευτραφής και με καλοφτιαγμένη όψη· χωριάτης ωστόσο, και μυρίζοντας περισσότερο δάσος παρά μπουντουάρ και σαλόνια. Παρ' όλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι δεν άρεσε στις κυρίες όσο θα έπρεπε να τους αρέσει, έτσι ομορφάντρας και πλούσιος που ήταν. Και ο λόγος ήταν η ντροπαλοσύνη του, η ντροπαλοσύνη και όχι η γενειάδα του. Οι κυρίες ασκούσαν επάνω του μια ακαταμάχητη έλξη και του προκαλούσαν αξεπέραστο φόβο. Όσο του άρεσαν, άλλο τόσο τις φοβόταν. Ιδού η προέλευση και η γενεσιουργός αιτία του κακού του ριζικού. Όταν έβλεπε μία κυρία για πρώτη φορά, προτιμούσε να πεθάνει παρά να της απευθύνει τον λόγο και, όσο κι αν την έβρισκε του γούστου του, έμενε μπροστά της βυθισμένος σε σκυθρωπή σιωπή" τα αισθήματα του φανερώνονταν μόνο μέσα από τα μάτια του, που τα γούρλωνε μ' έναν τρομακτικό τρόπο. Αυτή η δειλία τον εξέθεσε σε κάθε λογής ατυχίες, και προπαντός τον εμπόδισε να ενωθεί μέσα από μια τίμια σχέση με ταπεινές και συγκρατημένες γυναίκες και τον παρέδωσε ανυπεράσπιστο στις πιο τολμηρές και θρασείες περιπέτειες. Να ποια ήταν η δυστυχία της ζωή ς του. [...]

Κι αν ο Κυανοπώγωνας δεν ήταν αυτός που όλοι ξέρουμε από το παραμύθι του Σαρλ Περώ; Ένας τρομακτικός στην όψη, τυραννικός και αιμοβόρος σύζυγος, που εξαφάνιζε τη μία μετά την άλλη τις γυναίκες του; Αν, αντίθετα, ήταν ένας γενναιόδωρος άρχοντας, άπειρος στη ζωή, ντροπαλός και αδέξιος με τις κυρίες, και τόσο εύπιστος, ώστε να πέφτει διαρκώς θύμα τους, ώσπου να βρει ένα τραγικό τέλος;

Αυτή την εκδοχή μας διηγείται με χιούμορ ο Ανατόλ Φρανς, επιθυμώντας να "αποκαταστήσει το όνομα" του θρυλικού αυτού προσώπου.