Τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο η πεποίθηση σχετικά με το ρόλο, τις δυνατότητες και τα όρια της παιδαγωγικής προσέγγισης-αντιμετώπισης, όσον αφορά στους ανήλικους παραβάτες, έχει κερδίσει έδαφος. Επιπλέον, το ερώτημα για τη σημασία και την εξέλιξη του θεσμού των Αναμορφωτικών Καταστημάτων / Ιδρυμάτων Αγωγής, ιδιαίτερα σε ένα χρονικό σημείο, όπου είναι σαφής και έμπρακτη η διάθεση αλλαγής τόσο σε ονομαστικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο δομής, είναι καίριο. Στο παρόν βιβλίο, το επίκεντρο της προβληματικής οριοθετείται στην παιδαγωγική διάσταση της οργάνωσης των Ιδρυμάτων Αγωγής σε επίπεδο αποτελεσματικότητάς τους σχετικά με την προσφερόμενη αγωγή στους ανηλίκους των Ιδρυμάτων. Παράλληλα, διαμορφώνεται ένα πλαίσιο εξέτασης και ερμηνείας του θεσμού των Αναμορφωτικών Καταστημάτων / Ιδρυμάτων Αγωγής ως φορέα παιδαγωγικών προτεραιοτήτων στην ελληνική πραγματικότητα ιστορικά. Ο μεθοδολογικός σχεδιασμός στηρίχθηκε στον προσδιορισμό και την ανάπτυξη του πεδίου της μελέτης και τον προσδιορισμό και την ανάπτυξη του πεδίου της έρευνας. Έτσι, οι μέθοδοι που υιοθετήθηκαν αφορούν δύο επίπεδα: α) το θεωρητικό και ιστορικό και β) το εμπειρικό και περιγραφικό. Συνολικά, γίνεται λόγος για αμφισβήτηση της ιδρυματικής αγωγής ανηλίκων. Η εκπαιδευτική λειτουργία του θεσμού, η οποία στάθηκε το "άλλοθι" ενός επίσημου πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου για συμπεριφορές "αποδοκιμαζόμενες" κοινωνικά, αχρηστεύθηκε μέσα από τη λειτουργία του ποινικού μηχανισμού. Ωστόσο, η εξάλειψη της ιδρυματικής αγωγής είναι ουτοπία με τις σημερινές κοινωνικές και ιδεολογικές δομές. Γι' αυτό το λόγο, δίδεται έμφαση στη μείωση της ιδρυματικής αγωγής μέσα από εναλλακτικές προτάσεις εκπαιδευτικού και κοινωνικού χαρακτήρα.