Το μέτρο της αυτοεκτίμησης πολλές φορές ορίζεται από την ικανότητα να αρνούμαστε τις ιδιότητές μας, ώστε να λάμψει η ύπαρξη ατόφια και απαλλαγμένη από κοινωνικές μνήμες που θαμπώνουν την ουσία και τον αρχικό σκοπό. Από τη δυνατότητα να λησμονούμε τη συσσωρευμένη πίκρα, τις ματαιώσεις, τις συμβάσεις, τις προσδοκίες και να αναγεννιόμαστε, κρατώντας μόνο την εμπειρία και την ευγνωμοσύνη του βιώματος.
Και καθώς η πορεία, με την πάροδο του χρόνου, θα γίνεται ολοένα και πιο μοναχική και η αυτοκριτική πιο αδέκαστη και στυγνή, η ποιότητα της αυτοεκτίμησης και όχι η ποσότητά της είναι αυτή που θα κρατήσει τα προσχήματα.