Ο Νίκος Φρονιπόπουλος ήταν μαθητής μου στο μάθημα της μουσικής στο γυμνάσιο στις αρχές της δεκαετίας του '70. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μουσική και ιδίως για το ρεμπέτικο. Παίζοντας μπουζούκι, άρχισε να ασχολείται από νωρίς με την κατασκευή του. Τελειώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές του είχε πάρει την απόφασή του. Σ' ένα σχολείο όπου οι αποφοιτούντες προσβλέπουν σε επαγγέλματα που οδηγούν στις "υψηλές" επιστήμες και στην εξουσία, ο Νίκος πρωτοτυπώντας διάλεξε το "ταπεινό" επάγγελμα του οργανοποιού. Έχουν περάσει από τότε πάνω από τριάντα χρόνια και ο Νίκος όχι μόνο έμεινε πιστός στην επιλογή του, αλλά εξελίχθηκε σε κορυφαίο τεχνίτη που μπορεί πια να φτιάχνει εξαιρετικά μπουζούκια κι άλλα όργανα όπως λαούτα, βιολιά κτλ. Ο Νίκος ενδιαφέρεται ιστορικά και θεωρητικά για θέματα σχετικά με την ειδικότητά του. Και με αυτό το βιβλίο μας παρέχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον Ταμπουρά του Μακρυγιάννη, αποκαλύπτοντας στοιχεία που αφορούν τόσο στην προέλευσή του όσο και στην ιστορία της οργανοποιίας στο νεοσύστατο νεοελληνικό κράτος.

Μάρκος Φ. Δραγούμης