"Ο Μύθος του Μονόκερου", η πρώτη σφαιρική και ολοκληρωμένη μελέτη στα χρονικά της ελληνικής βιβλιογραφίας, για μία ακόμη φορά θα μαγέψει, όπως τότε, στα παιδικά μας χρόνια, αλλά και θα προβληματίσει, σε σχέση με το πώς και ποιοι διαμορφώνουν την ανθρώπινη ιστορία.
Μπορεί να μη γνωρίζουμε πότε ακριβώς, ή πού και πώς ξεκίνησε ο μύθος του μονόκερου, ωστόσο, διασχίζει την καταγεγραμμένη ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας μέσω του Κτησία, του Ξενοφώντα και του Αριστοτέλη αλλά και τους Ρωμαϊκούς χρόνους μέσω του Πλίνιου, του Αιλιανού και του Απολλώνιου του Τυανέα. Ένας μύθος, που φτάνει μέχρι τα υψίπεδα του Θιβέτ, την Περσία και την Ινδία... και όχι μόνο.
Στο μονόκερο αποκαλύπτεται η πρώιμη αίσθηση που έχουμε για τη μεγαλειότητα και το μυστήριο της Φύσης, και όποιος και να ήταν ο πρώτος τόπος κατοικίας του και το αρχικό του όνομα, ήταν ένα σύμβολο ευεργετικής δύναμης της ποιητικής φαντασίας. Πότε ως πραγματικό ζώο και πότε ως θαυματουργό, πότε ως ιατρικό αντικείμενο και πότε ως αντικείμενο εμπορίου, το σύμβολό του επεκτάθηκε σε μύθο, και μαράζωσε σταδιακά, επειδή δεν υπήρχε πλέον αρκετός χώρος για μια πίστη που δεν στηριζόταν στις αισθήσεις.
Ωστόσο, αυτό το παράξενα όμορφο, ευγενικό, αγνό, άγριο, αλτρουιστικό και μοναχικό ζώο, εξακολουθεί και παραμένει ένα ζωντανό, διαχρονικό και διαπολιτισμικό σύμβολο άφθαρτο από τον ορθολογισμό της σύγχρονης επιστήμης.