Η σκέψη του Μερλώ-Ποντύ αποτελεί το εχέγγυο, τη στέρεη θεμελίωση για τη μετάβαση στο φιλοσοφικό εκείνο σύμπαν όπου τα παραγνωρισμένα γεγονότα της δημιουργίας και της οντολογικής συνύφανσης του υποκειμένου και του κόσμου αποκαθίστανται. Η ανά χείρας πραγματεία, εμβαθύνοντας στο έργο του Γάλλου φαινομενολόγου, αποσκοπεί στην ανάδειξη της θεμελιώδους σημασίας αυτών ακριβώς των γεγονότων. Με σημείο εκκίνησης λοιπόν την έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας, αρθρώνεται σταδιακά το επιχείρημα της συνέχειας που τη συνδέει με την καθημερινή εμπειρία. Η όραση του καλλιτέχνη γενικεύεται και συναντά την καθημερινή δράση και το ενέργημα της αντίληψης. Όραση σημαίνει δημιουργία. Κάτι καθίσταται ορατό με τη δημιουργική μας παρέμβαση. Με πρωτότυπο ή μη πρωτότυπο τρόπο, με τη διεισδυτική ματιά του καλλιτέχνη ή με τη δύναμη της καθημερινής συνήθειας. Σε κάθε οπτικό και σε κάθε αντιληπτικό ενέργημα, ένα νόημα αναδύεται. Μια νέα οπτική για τον κόσμο γεννιέται. Η κοινοτοπία της δημιουργίας είναι αυτή ακριβώς η πανταχού παρουσία του δημιουργικού στοιχείου που, παρά το εύρος της, σπάνια εντοπίζεται και θεματοποιείται.