Ο Τζον Τσίβερ, παρότι χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους τρεις σημαντικότερους ηθογράφους της λευκής, προνομιούχας Αμερικής του 20ού αιώνα μαζί με τον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και τον Τζον Άπνταϊκ, μεταφράζεται ουσιαστικά για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Συγγραφέας που θεωρείται από τους σπουδαιότερους διηγηματογράφους του κόσμου, ο Τσίβερ μας μεταφέρει σε έναν κόσμο επιφανειακά υποδειγματικό, όπου οι άντρες παίρνουν κάθε πρωί το τρένο για να πάνε στη δουλειά τους στη Νέα Υόρκη, οι γυναίκες συμμετέχουν σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, τα παιδιά πηγαίνουν σε καλά σχολεία, ενώ τα πάρτι είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Τα σπίτια είναι μεγάλα, οι κήποι τακτοποιημένοι και πολύχρωμοι, και όλοι δηλώνουν ευτυχείς. Πίσω όμως από τη λαμπερή αυτή πρώτη εντύπωση ελλοχεύει ο κίνδυνος. Κι είναι αυτή η αίσθηση του εύθραυστου και του επισφαλούς που δίνει στα διηγήματα αυτής της συλλογής την αύρα των μικρών αριστουργημάτων.

"Υποθέτω ότι θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει αυτά τα διηγήματα τσεχοφικά, αν μη τι άλλο λόγω της ικανότητας του Τσέχοφ να καταγράφει σημαντικές στιγμές σε συνηθισμένες ζωές με χιουμοριστική συμπόνια και χωρίς συγκατάβαση, αλλά και λόγω της ικανότητας του Τσίβερ να γράφει μια υπέροχη, ελεγειακή τελευταία παράγραφο που περικλείει μέσα της ολόκληρο το διήγημα αλλά ταυτόχρονα το υπερβαίνει, λες και το όλο πράγμα τελικά τινάζεται στον αέρα σαν ένα είδος διονυσιακής τελετής. Θα μπορούσε επίσης κανείς να πει ότι ο Τσίβερ είναι λιγότερο ζοφερός από τον Κάρβερ και περισσότερο ευρύς, ειρωνικός και παιχνιδιάρης από τον Χέμινγουεϊ. Τελικά όμως είναι σχεδόν πάντοτε ο εαυτός του, με κάθε πρόταση καλοζυγισμένη και ισορροπημένη ώστε να λέει το σωστό πράγμα και συχνά ακόμη περισσότερα, ώστε να εξυψώνεται στο σημείο που ενώνει το καθημερινό τρένο με τον ευρύτερο πολιτικό σιδηρόδρομο".

Χανίφ Κιουρέισι