"Ο κλήρος του μεσημεριού", όπως και το "Άσμα ασμάτων", είναι ένας ύμνος καθαρός (pur) προς την απόλυτη, την καθαυτό ερωτική μαγγανεία, την απεριόριστη σ' ένταση και αδέσμευτη από μέτρα και κάθε λογής κανόνες. Και στα δύο αυτά έργα κυρίαρχο στοιχείο είναι αποκλειστικά το πάθος, ένα στοιχείο που κατέχει όλα τα συστατικά του πυρός, φλέγει, καθαίρει, απομονώνει και επομένως είναι καταργητικό κάθε έννοιας του κακού, του άσκημου, του απαγορευμένου, του αταίριαστου· φτάνει αυτό να υπάρχει ανόθευτο και κυρίαρχο, και όλα τ' άλλα καταργούνται... Και τα δύο αυτά έργα είναι αφιερωμένα στον παροξυσμό της αγάπης, επίπονα σαρκικό μαστίγιο και μαζί δεκτό και πλήρες ολοκαύτωμα της ψυχής, που επισκιάζει τα πάντα και γίνεται το κέντρο ζωής και θανάτου.