[...] Μιλούσε πολλές γλώσσες και τα αγγλικά του ήταν τόσο καλά, ώστε λένε πως θα έβαζε τα γυαλιά ακόμα και στον πρίγκιπα της Ουαλλίας. Είχε ζήσει τέσσερα χρόνια στο Καίμπριτζ.

Αλλά είχε ένα ολέθριο ελάττωμα. Όχι, δεν έπινε· άρπαζε ό,τι του έπεφτε στα χέρια. Ήταν κλέφτης σαν καρακάξα. Μπορεί να έπαιρνε ένα ρολόι τσέπης, ένα ζευγάρι παντόφλες ή ένα τεράστιο μπουρί σόμπας, δεν είχε καμιά σημασία. Τις περισσότερες φορές δεν ήξερε καν τη χρησιμότητά τους. Η ευχαρίστησή του ήταν απλώς να κάνει αυτό που δεν μπορούσε να μην κάνει: να κλέβει. Εμείς, οι πιο στενοί του φίλοι, πασχίζαμε να τον φέρουμε στα λογικά του. Κάναμε στοργικές εκκλήσεις στα καλά του αισθήματα, τον μαλώναμε, τον φοβερίζαμε. Εκείνος συμφωνούσε. Κάθε φορά υποσχόταν ότι θα πάλευε εναντίον της φύσης του. Αλλά η λογική του βρισκόταν σε μειονεκτική θέση· η φύση του ήταν ισχυρότερη. Αδιάκοπα υποτροπίαζε. [...]

(απόσπασμα από το βιβλίο)