Στη διάρκεια της ζωής μας μπορεί να τρέφουμε διαφορετικά συναισθήματα προς τον άνθρωπο που βλέπουμε καθημερινά στον καθρέφτη. Καμιά φορά τον μισούμε κι άλλοτε πάλι, σχεδόν νιώθουμε στοργή γι' αυτόν. Είναι στιγμές που η ύπαρξη μας έχει το νόημα της, ενώ κάποιες άλλες ακόμη κι η αναπνοή μας μας φαίνεται αδικαιολόγητη. Οι στιγμές αυτές εναλλάσσονται και περνάνε από μπροστά μας σαν φανάρια σε μια ακατανόητη πομπή. Νομίζω πως το να περιμένουμε ότι κάτι θα αλλάξει στη ζωή μας είναι μια μάταιη ελπίδα. Και νομίζω επίσης πως η θυελλώδης σχέση μας με τον καθρέφτη δεν έχει να κάνει με το χρόνο.
Ένας αδιέξοδος έρωτας, η γεύση της εγκατάλειψης, όνειρα που πλάθονται με συνοδεία μουσικής, ζωές που τραυματίζονται από την ανέχεια, η ατέρμονη αναζήτηση της ευτυχίας ...στην αγκαλιά της μαγευτικής Κωνσταντινούπολης.